Yalnız Akşamlar Şiiri - Fevzi Huda

Kelimelerin tükendiği yerde hep sen vardın,
Sevginin olduğu yerde beraberdik hani.
Beraber yürüdüğümüz yollar artık anıların içinde mi yüzüyorlar?
Her şey hatıra mı oldu, hepsi masal mıydı?

Berber baktığımız nehir kurusa vazgeçmeyecektin hani;
Hani verdiğin sözler, hepsi yalan mıydı?
Yalan mıydı sevgin, yalan mıydı baktığımız deniz,
Kitaplar haklıymış: o gözlere aldanmamalıydı.

Yeniden yaşasak olmaz mıydı o toz pembe günleri.
Yine kıskandırsak herkesi elele,
Şiirlere konu olsak tekrar, kitaplar bizi yazsa,
Geçsek o ağaçlı yoldan elele.

Geri gelsen ne oludu sanki,
Ölü duran anıları canlandırsak olmaz mıydı?
Belki gelirsin diye bekledim ama gelmedin.
Biliyordum gelmeyeceğini ama yine de bekledim.

Önce sen gittin bu şehirden sessizce,
Terkettin anıları vakitsizce.
Sıra bende, gidiyorum buradan.
Dayanmak zor ama hoşçakal yalnız akşamlar.

Beni merak etme uzakta yalnız olmam,
Anılar da benimle gelir mutlaka.
Senden sonraki tek dostum onlar,
Onlarsız yapamamam, onlar beni yaşatanlar.

Vedalaşmamızı hatırlıyor musun son kez gözlerime bakmıştın;
Bekle; tekrar geleceğim diyordu.
Hatıralar gündüzümü karalar,
Hoşça kal şehir, hoşça kal yalnız akşamlar.