Yalan Yalanlar Şiiri - Yavuz Baki Dicle

“Bana yalan söylemeyi öğret sevgili”

Kırılsa da sözlerim
Bütün sana gelişlerim, yalandı
Müfekkire bir hayal oyuncusuydum hayatta
Sırtım kavruk bir güneşin gün batımında kalıyor
Yol uzun, sözler dun
Bütün gelişlerim yalandı
Gecelerine kondurduğum kuşlar, pencereni açan eller yalandı
Yüzünü aydınlatan mumlarım yalandı
Sana koşmam çatlamış toprak yarıklarında kanarken ayaklarım
Özgür bir ülkeden kopup şahadete uzanan, bakışlarım
Duaya durup sana seslenen, dilim
Bakmakla yükümlü olduğum kalbim, yalandı sana söylediklerim
Bir karanfili koynunda gizlice taşıyan, bedenim, ellerim
Yalandı uçurumdan sarkan hayallerim
Şehrin sokaklarında adımladığım hasretin
Yalandı sevgili bu söylediklerim...
Aslında bütün yalanlarım yalandı.