Yalan dünyaya mektup Şiiri - Perihan Peh ...

Düşündüm de; Şunca yıldır yaşadığım şu yalan dünya az kahrımı çekmedi. Ondan ayrılmadan önce, yani henüz vakit varken, elim ayağım tutarken, tabii gözüm görüyor, aklım eriyorken bir veda mektubu yazmalıyım. Tüm insanlar gibi geçip giderken, bir virgül kadar da olsa ona teşekkür babında cümleler bırakmalıyım.
Ben, bir Temmuz ayının 22 sinde akşama ramak kala açmışım gözümü dünyaya. Annemle babam yemek yerken öğle vakti; anneciğim içini çekerek babama:
____Görüyor musun? Ekin biçiyorlar. Kışa hazırlık, erzak edecekler, sıcak umurlarında bile değil. Bu bizim dördüncü çocuğumuz. Tarla yok, bağ bahçe yok. Bu dar gelirimizle şu bozkırda; bu çocuklara nasıl aş, iş, eş bulacağız bilmiyorum.
_____ Allah kerimdir. Demiş babam.
Ve yıllar yılları kovalamış, üstüne üstlük birde hasta olmuş babam. İ şten çıkmış. Ne yapsın annem, kalkıp Samsun’a babasının yanına göçmüş. Tamı tamına beş çocuk ve hasta bir adam. Annem rahmetli işe girmiş. Derken babam da biraz toparlanmış, yine o vazgeçemediği bir türlü de onamadığı bakkallığına dönmüş.
Harıl gürül,var yok derken büyümüşüz işt.
Hepimiz okuduk sonunda çok şükür. Biraz benim ki zor oldu; önden üç kişi okurken dördüncüye yetmiyor. Neyse ki; Benim aklım, zekâm işe yaradı hayatımın yedi yılını yatılı geçirdim. Okuldan okula koştum. Ara mara yok. Doktor olacaktım ama öğretmen oldum. Bilirsin yalan dünya? Bizim branş ta: Biyoloji, kimya, fizik tabii en çok da insan ruhundan anlamak yatar.
O bozkırda gözümü açtım da ülkemin en yeşil huzurlu şehrinde Rize’de öğretmenliğe başladım. Deniz kıyısında bir evde oturdum, uçsuz bucaksız Karadeniz seyrimde, yemyeşil çaylıklar gerimde. Denize, yeşile, balığa doydum. Sıcakkanlı, şirin Karadeniz insanını tanıdım. Allah neler nasip ediyor insana. Sonra memleketime geldim annem böbrek hastası idi ya, onla kaldım. Memleketime, doyduğum, yaşadığım, okuduğum kasabama hizmet ettim. Annem bir gün;
________Bak kızım! Bu hastalık beni yiyip bitirdi, sen evlen evini ocağını kur, ben ölürüm, seninde yaşın geçer, işin zorlaşır dedi.
Evlendim, telli duvaklı gelin oldum. Erzurum’a gittim. Soğuk, ayaz derken, orayı da sevdim. İnsan her şeye alışıyor. Ben birazda Polyana’cılık oynadım be yalan dünya. Bir kızım, bir oğlum oldu. Kızımın adını İrem koydum. Ben bozkırda doğmuşum ya o Kırklareli’nde doğdu, cennet bahçesi olsun hayatı istedim. Oğlum Alper, yüksek olsun, yiğit, mert, çevik ve zeki olsun diledim. Şükür be yalan dünya iyide oldular. Hem okudular hem daha rahat yaşadılar. Ama insan hep daha iyiyi ister. Tabii onlar geçmişin yokluğunu ne bilir, ne anlarlar.
Eee, yalan dünya, yıllar bir telaşlı sel suyu gibi akıp geçti. Çok şükür öyle ağır bir hastalık yaşamadım, çocuklarımda, eşimde. Allah bereketini de verdi. Çok şey gördüm, güzel şeyler yaşadım. Gözyaşım hep acıya, hasrete değil, sevince de süzüldü. Sen eskidin, ben eskidim. Senin ömrün daha uzun. Ben sana veda edip gideceğim bir gün.
Ama sana teşekkür edip, şükranlarımı sunmadan, helalleşmeden olur mu? Az mı tepindim, az mı kahretmedim. Oysa sen tüm diğerleri gibi çektin beni silkeleyip atmadın, bende her şeye rağmen sevdim seni. Bana sunduğun her şeyden yararlanmaya çalıştım. Sabrın için sağ ol, hakkını helal et. Geldiğim gibi; Buruşuk, kırışık, saçı telsiz, damağı dişsiz, kim bilir aklıselim olmadan geçer giderim. O zaman unuturum, ya da düşünemem diye şimdiden veda ettim. Çocuklarıma bana baktığın gibi bak yalan dünya. Ne çok sevsinler, nede acı çeksinler, mutlu ve benim gibi hoşnut bir ömür sürsünler. Seni de üzmesinler. Yüce Allah’ı her dem anıp şükretsinler. Hoşça kal, hoşça kal yalan dünya.

Fani bir kul
28.7.2009 AKBÜK