Yalan Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Dilimin susup gözlerimin konuştuğu anlardayım.
Ama gözlerimi gören yok,
Tıpkı aşk ile yanan kalbimi gören olmadığı gibi.
Şimdi ucu yanık bir geçmişin külleri arasında çocuk masumiyetimi arıyorum.
Agır geliyor dişlerime çarp çarpa parçalanan dilimden dökülmeyen sözcükler.
Kılıç yarası bir aşk ve kefensiz bir ölü,
İşte hayatımın iz düşümü.

Kanırta kanırta çıkan yaşlar,
Gözbebeklerimi tanımazken,
Ben kendimi kime nasıl ifade edicem.
Hersey o bildik hikayeye çıkıyor.
Oğlan seviyor kiz gidiyor.
Kim yanlış yazıyor bu kaderi?
Neden hep sevenler ağlıyor?
Kocaman bir silgi olmak vardi, tüm yanlışlara inat.

Okulda ögretmişlerdi üç yanlış bir doğruyu götürürmüş.
Yalan!
Vallahi billahi yalan!
Bir yanlış yapta gör, bak o yanlış kaç doğruyu götürüyor.
Masallarla yetişen çocuklardık biz.
Peki hanginiz sordunuz,
Hanselle grateli neden cadı kadın yedi?
Kel oğlan neden prensese aşık oldu?
Peki öküze özenen kurbağa neden şişti şişti patladı?
Alışmışız Masallara.
Hayatta bir masal değil mi?
Kimin kaderi kimin elinde belli olmayan bir masal.

Yazıp yazıp silsem,
Gözlerimi kapatıp hiç acmasam,
Yada bir sabah hiç uyanmasam,
Mesela göz yaşlarıyla yıkamasam göz bebeklerimi,
Dudaklarıma sürdüğüm rujlar kadar renkli görünsem,
Olur mu?
Yazanda mı suç,
Cizende mi,
Yoksa kader de mi?
Hani masallar mutlu sonla biter di?
İnanmayın çocuklar,
Masallar yalan, tıpkı seviyorum diyen diller gibi.
İnanmayın!!!
16.04.2024 01:04