Köhne bir kent
yüzünü çizdiğim yakamoz resim
yeryüzünün en yalnızı
rüzgârın aksayan ritminde bugün
Sen
yoz bulutların çektiği yeri sızlayan dişim
çıplak sayfalarıma iğreti bir giysisin
Sivrilip batan derin kayıtsızlık
kıyıya vuran ihanet
boğulan aşk içinde
en çok yine sen!
Sen!
Ağlamaya dönük gözlerime düşen
sabır hüzmesi tutar çatlayan yüreğimden
Resmine demir atar
demlenirim…
Kayıt Tarihi : 3.9.2002 21:37:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!