Yağmur Kokuyor Toprakta

-Şak şak vuruyor panjurlarini evin
gece...

Yalnız bir dev gibi
alıp da kollarına
götürünce yüreği,
can bilip de seven...

beden,
çaresizliğine haykırır
Ruhumu geri ver! diye...-

Dokunma,
Dokunma be can yüreğime!
Bir ebruli masaldır hikayem..
Ne vakit yazılmış, çizilmiş...
Belki karalanmış da
Sonra vazgeçilmiş,
Silinmiş;
İzi kalmış...

Güneş neden hep doğmaz ki
Ya da ay neden hep dolunayına bürünmez ki...

Karanlıkları sevmiyorum can...
Ufalıyorum,
Küçülüp yok oluyorum.
Sonra..bulamıyorum kendimi...

Bak, yumruğumu hâlâ sıkabiliyorum...
Ama güçsüzüm be can...
Açılıveriyor geri elim, düşüyor yana...
Bazen sanıyorum ki
Hiç kalkmayacak yerden ellerim
Ve düştüğü toprağına merhaba diyecek...
Olur ya...olmaz değil...

Değil de can...
Neden ki insanin insana bu ezası...
Anlamak...
Bu, belki de bunca karanlık...

Bu karanlıklar ondan boğar yürekleri.
Karanlıklara saklanmış siyah- beyaz tüm çirkinlikler,
Tüm yalanlar,
Tüm nedensizlikler...

Sen...
Sen hiç uçmak istedin mi can...
Söyle gönlünün dilediğince...
İstediğin yere...
Gidip bir bakayım da geleyim dediğin yerler,
Anlar,
Kişiler oldu mu?

Ben, eskiden...
Çok eskiden öyle düşünür de
Kendimi teselli ederdim...
Şimdilerde artık öğrendim be can...
Suyun akışına,
O suyun üzerindeki bir hazan yaprağının
Gücü yetmezmiş...
Güldüm kendime...
Çocuk bile bilir bunu...
O halde ne diye tükettim ki ömrü ben!

Can...
Can içre can...
Bir kırık ayna buldum...
Bak, şu dinlediğin müzik var ya...
Onun gibi acıtıyor yüreği,
Aynadan bakınca gördüğüm yüzüm...

Bu aynanın sırını silsem...
Cam kalır...
Ya insanın...
İnsanın hangi sırını silsem de
Kalsa söyle arı,
Duru,
Bencillikten uzak...

Hani diyorum ki kendime...
Olmaz,
Böyle insan yok ki dünyada...
Ama var, var be can,
Varsın.

İste böyle...
Kendi limanıma çektim gemimi...
Bu limanda çok yağmur yağar geceler can..
Ay da doğmaz,
Arada şimşekler çakar,
Yıldırımlar düşer...
Ürkerim..

Ne garip...
Anladım be can,
Anladım ki kollarım,
Sadece kendini sarınca
-Sessizlikte-
Çığlık yok...

Simdi bir yağmurun arta kalan günündeyim...
Güneşe küsüm...
Gelmesin...
Karanlıklardan korkardım eskiden beri,
Bir fenerin mum ışığını arardım hep.

Biliyor musun can,
Artık karanlıkta korkmuyorum...
Zifiri karanlıklarda atsalar Yusuf gibi kuyulara,
Kaparım gözlerimi karanlığa inat,
Daha daha karanlıklarda
Ruhunun ışığını hissederim...

Yağmur kokuyor toprakta can...
Yağmur...
Mis gibi kokar ya toprak,
Öyle...
Hadi
Sil parmaklarınla
Gözbebeklerimi...

29.3.2007