Yağmur Emekçisi Şiiri - Kağan İşçen

ağustostu
unutulmuştum
anımsanmak için sevince
kırılgan bir güle
gömüldüm...

şehirlere olduğu gibi
şehirler de küser
hayırsız denizler kışkırtır
yalnızlığımı
yakalandığım son yalnızlığımdan
kaçınca sensizliğim
ilk kez öldüm...

soğudum her adımda
sana yaklaştığım sanrısından
aramızdaki tesadüfsüzlüğün mat renginde
şiirle çıkmıyor günün acısı
ağzımdaki zehir gibi bu belirsizlikle
fazla şansım yok
birgün çocukluğumdan kalma
siyah noktacıkları uzak ağaçlar da gidecek...

yapraklara fazla gelen yağmur
almadı içimde katılaşan öfkesini
bu iç kanatıcı öyküsüzlüğün
göğe bir bakmakla bile yitiyor hevesi
uçarı sevda kuşlarımın
oysa emekçisiyim çetelesini tutmanın
seslenişini kaçıran huysuz yağmurların
çığlığıma yatkın rüzgarın konusuyduk
hıçkırığımla tanış ikindinin bahanesi
yetişemedik
yetişmeye...

izleği saçlarından mevsim geçişlerinde
ömrümün sonu gelmiş gibi oluyor
aldırmıyorum
içimdeki yatalaklığına
umarsız gidiş albümlerinin
canevimde güneşe meydan okuyan sisin
ortasında yokluğunla başbaşa
adını arıyorum bu sonsuzluğun
uğursuzum
kirpiklerine tın değil şiirim
biliyorum...

söze ses gerekti
sese can
cana ten gerekti
tene sen gerektin...
...
şiirim kalbimin atışı
kalbimin atışı şarkım
şarkım sen
ama sen...sen değilsin...