Yağmur Çocuklar Şiiri - Mehmet Necip Özmen

yaşam
çok basitti
ağır görüntüleriydik
gemlenmiş dürtülerin
var idik varlığımızdan habersiz
öfkelenirdik tezce
çoğu isyankardık
ölüsü gibiydik pembecik umutların

tohumu
henüz atılmış
kıraç
susuz
ve yanık kokan toprağın
umut toplayıcısı tarla kuşları kadar

'geleceğiz' diyorduk hep bir gün
'geleceğiz'
derin ve sessiz bir yerlerden
siz 'önemsiz' çocuklara

varlık gibi
yokluk gibi

ne öfke
ne sevgiydi istencimiz
bilmediğimiz yerlere dualar ettik
dinlediler yarasaları mağaraların
dinlediler oyukları ağlama duvarlarının
olimpos'lardaki tanrıların durgun suratları
anlamsız
ve gereksiz sus pus oldu dilenciliğimiz

geldiler de nazlı nazlı bir fasıl

çıkageldiler bir yerlerden
umutlarımız kadardılar
isyanlarımız kadardılar
sandılar da yendiler her bir şeyi

bittiler
gittiler
yok oldular
sandık
yoksunluk
yokluk

aynıydı yine her şey
eğitmenleriydiler evrenin
onlar ki
kavuşmak istediler
yokluğun son yağmurlarına

yeniden üzerlerine yağdılar yağdılar
ve yoksulca ağdılar biteviye
çocuklar...