Yağmur Şiiri - Meczub Ehli Hercai

İşte şimdi anladım...
Mutluluk denilenin aslında umutların gölgesi olduğunu,
O umutlara ulaşmanın zorluğunu,
En hasta kalbin bile atmak için sadece aşkla dolduğunu,
Yaprağın aşık olduğu toprağa kavuşmak için ölüp solduğunu,
Her doğru sandığımın yalanların çemberlerinde kaybolduğunu,
Kalbim aşkla yanarken seninkinin başka şeylere kavrulduğunu,
Bildiğim her şeyin üstünde yazılı olduğu kağıtlar gibi savrulduğunu,
Sadece,
Sen yokken anladım...

Halden düşmüş bir yüreği yıktı çaptan düşmüş sevdalar,
Nerden bilirdi garip kalbim şimdi her derdini gözlerime açar,
Gözlerim tek sözüyle karanlığa çığlıklarla bağırırcasına ağlar,
Kalbim titreyişlerinde onu ısıtan o yüreği anar,
Nerde?
Kimle şimdi o masum gözlerin sözcüsü yürek!
Neden ellerimin yaraları acıyor yağmur damlalarıyla ıslanınca,
Kime bu gurur aşktaki,
Aşkı yitirdikten sonra hele ki...

Anladım...
Kendimi anladım,
Halini anladım,
Halimi anladım,
Kendimi aynada değilde bir tek gözlerinde görmeye alışmışım ya,
İyice utanmaz olmuş artık gözler,
Resimlerinde arıyorum artık o gözlerindeki kendimi,
Ama yetmiyor yüreğimi görmeme,
İçinde seni görüyorum da,
Sen asıl senmisin artık bilmiyorum...

Ey yüceler yücesi!
Meleklerinle her damlasını,
Yeryüzüne taşıttığın yağmurları yaratan Allahım!
Her tohumun cansuyunu en safından veren Rabbim,
Rahmetinin saflığına ihtiyacı olan bir tohum gibi benim kalbim,
O yağmur damlalarının saflığında yarattığın güzelliği,
Yağdır gönlüme beslensin artık can suyuyla bedenim...