yagmur Şiiri - Adem Uysal

Dışarıda yağmur,
Kimine göre rahmet ve bereket,
Kimine göre felaket.
Sokakta koşuşan insanlar,
Penceremin camını yumruklayan öfkeli rüzgar.
Kulakları sağır eden gök gürültüsü,
Pencerenin önünde sokağı seyrediyorum,
Yağmur beni alıp götürüyor,
Daha önce hiç görmediğim diyarlara.
Küçücük damlacıkların birleşerek,
Nasıl sel olup aktığını düşünüyor,
Uçsuz bucaksız okyanusları,
Ansızın çıkan fırtınaları,
İri gövdeli, köpek balıklarını görür gibi oluyorum.
Hayatı karartan tsunamiler,
Evsiz barksız kalan insanlar,
Açlık ve sefaletten feryat eden bebekler geliyor gözlerimin önüne.
Kimsesiz yaşlı ve hastaların iniltileri çınlıyor kulaklarımda.
Sokağa bakıyorum,
Yağmura aldırmadan yürüyen öğrenciler.
Dünya yıkılsa, umurlarında değil,
Duvarın dibinde bir yavru kedi,
Şaşkın gözlerle çevresine bakıyor,
Zavallı soğuktan tir tir titriyor,
Yağmurun dinmesini bekliyordu.
İnsanlar yanı başından geçip gidiyor,
Bir çoğu onu görmüyordu bile.
Nihayet beklenen an geldi,
Yağmur kesildi, hayat normale döndü.