Yağmur Şiiri - Mustafa Erdoğan4

Yüreğimin yağmurlarıyla ıslandı bu gece bedenimin sokakları. İçimde kopan fırtınada kayboldum. Sevmişliğimdi giden sanki,bomboştum.. Ellerim bomboştu, gözlerim bomboş, ömrüm bomboş… Başım sonsuz bir gökyüzü, omuzlarım gökyüzünün yeryüzüne uzantısı, kollarım ve bacaklarım yeryüzünün köklü ağaçları, ruhumsa engin kocaman bir deniz..

Kendi fırtınamda, yağmurumda yok oluyorum. Yeryüzünün köklü ağaçlarının üst dallarıyla gökyüzüne uzanıyorum. Gökyüzüm huzursuzlaşmış, fırtınamı desteklercesine her bir bulut yer değiştirmekte. Bir gökkuşağı görürüm umuduyla bakınıyorum. Oysa karanlık, oysa şimşekler çakmakta..Sel almakta köklerimi.. Farkına varıyorum sensiz çaresizliğimin. Baksam göremediğimin, uzansam tutamadığımın, dinlesem işitemediğimin yazık ki farkına varıyorum..

Buğday tarlasının ortasında bir boş başak bedenim. Ekilmiş unutulmuş.. Yalnızlığından muzdarip, kurumaya yüz tutmuş. İşte bu bedeni ıslatıyor bu gece gönlümün ahmak yağmurları. Tarlama tutunuyorum inatla, sökemiyor asi rüzgârlar köklerimi. Yenilmedim, yenilmeyeceğim diyorum.

… … …

Pencereden baksam dünyaya, çocukluğumu göreceğim sanki. Benle beraber yüzü terli çocuklar koşturacaklar oradan oraya. Kimi ağlayacak, kimi öylece suskun.. Beni göreceğim belki aralarında, kaldırımda boynum bükük, elimde kanadı kırık uçurtmam. Çocukluğumun Arnavut kaldırımlı sokaklarını, bahçesi olan evleri göreceğim belki.. Annem yemeğe çağıracak camdan, kardeşimi bulamayıp ağlayacağım. Sonra bir kendime geleceğim ve göreceğim ki dikilmekteyim penceresiz dünyanın tam ortasında..

… … …

Umutsuzca dallarımı indiriyorum yeryüzüne. Gücüm yok. Bu gece yağmuruma yenileceğim. Serseri damlalarla ıslanıp kâh üşüyüp kâh dinleneceğim. Yüreğimdeki yağmurun sel olup ruhumun sokaklarından akmasına izin vereceğim. Ve göreceksin sonunda, kendi fırtınamın içinden çıkıp el sallayacağım hayata, taze toprak kokulu buğday tarlalarından…

09.06.2008 / Çarş.
Deniz-Yolcu