Yağmur Şiiri - Nurettin Sevim

Yağmur yağınca bir tuhaf olurum.
Yaslanırım pencereye.
Dalarım hayallere.

Çocukluğum gelir hemen aklıma.
Bir tekerleme dolanır dilime.
“Teknede hamur.
Bahçede çamur.
Ver Allah’ım ver.
Sicim gibi yağmur.”

Yağmur yağınca bir tuhaf olurum.
Yaslanırım pencereye.
Bakarım geçenlere.

Sonra öğrenciliğim gelir aklıma.
Yırtık ayakkabılarımla.
Saçak altlarından koşarak okula gittiğim.
Ayaklarım ıslanmasın diye,
Yağmurun dinmesi için dua ettiğim.

Yağmur yağınca bir tuhaf olurum.
Yaslanırım pencereye.
Üzülürüm evsizlere.

Çatısı akan evimiz gelir aklıma.
Damlayan tavanımızın,
Kaplar koyduğumuz altına.

Yağmur yağınca bir tuhaf olurum.
Yaslanırım pencereye.
Sevinirim bitkilere.

Tohumlar gelir aklıma.
Çimlensinler diye toprağa ektiğim.
Fidanlar gelir aklıma.
Can sularını vererek bahçelere diktiğim.
Sular gelir aklıma.
Çeşmelerden kana kana içtiğim.
Sonra bir şarkı tuttururum.
“Kuruyan topraklara,
Sararan yapraklara.
Yağdır Mevla’m su! ”

Yağmur yağınca bir tuhaf olurum.
Yaslanırım pencereye.
Dönerim eski günlere.

Yeniden çocuk olurum.
Huzuru orda bulurum.
“Yağ yağmur yağ.
Dağa, bağa yağ! ”