Yağmur Şiiri - Ali Koca

Karanlığın sahibi o geceler
Yalnızlığımın şahidi dost geceler
Uzanmış uyumaya çalışırken
Bir sesle cama doğru yöneldim

Yağmurun sesi ile
Asma yapraklarına vuran seslenişleri ile
Toprağın özlemiyle varan kokusu buram, buram
Sanki de onlarda yaşıyor gibiler
Nefes alıyor hatta konuşuyorlardı
Belki toprakla belki ağaçlarla belki de çiçeklerle
Anlatmak istiyorlardı yalnızlıklarını gözyaşlarını
Yok, yok mutluluklarını fısıldıyorlardı birbirlerine

Hani atsam kendimi dışarı gece
Islansam sırılsıklam
Bir toprak bir ağaç bir çiçek gibi
Onların söyleyişine ortak olsam derken
Dayanamadım en sonun da uzattım elimi
Bir kaç damla ıslattı tenimi
Neden az yeterlimi diye düşünürken
Aslında en güzelini hissetmiştim
Zaten üç beş kişi yok mu hayatımda
Bunları yaşadığım

Huzuru yakaladım o an yaşadıklarımla
Bir ufak anı hissetmek güç vermişti bana
Evet, evet bana da sesleniyordu o yağmur
Ne bu hal ne yapıyorsun düşünmekle
Çaremi bulacaksın yaşadıklarına
Bırak artık her şey orada kaldı yaşandı bitti
Senin için her şey bitmiş değil bak önünde

Herkes yaptıkları ile kalır
Bir gün de anlarlar
Geç olsa da yaşarlar
Izdırap çekerler kahrolurlar
Belki de onlar için de geç olur
Herkes kendi yaşamını çizer
Kalem kâğıt silgi önündedir

İşte oradasın yürü ne bekliyorsun seninle onlar
Öpülmek sevilmek sarılmak isterler
Seni ister sana koşar sana seslenirler
Muhtaç etme onları seni beklerler