Yağmur Şiiri - Sami Çiftçi

Yağmur yağar ıslanırım, yüreğim kurak
Ekinler boyun büker sus/suzluktan
Rüzgar kovalar, yağmura hasret bulut kümelerini
Sis çöker dağların eteklerine, şehrin sokaklarına
Yarını görmem, bugünü yaşamam, dünüm tarih
Görüş mesafem yok yalpalıyorum, yürüyemem
Tabiat yaşlı, asi ve umutlar baston olmuş
Kamburu çıkmış bu yalan dünyanın…
Zap suyu coşkun akar, can alır, ağlatır
Dicle, Fırat alır başını başka ellere yol alır, akar
Menderesler yatak değiştirir Ege’ye ulaşmazlar
Konya ovası konar kuraklığın kırılgan dallarına
Tuz gölü çığlık olur, kümeleşip kaçan bulutlara
Tuz gölünün kurur bağrı, Mevlana’ya ulaşmaz sesi
Acı göl,, feryat eder, acı söyler suskun türküsünü
Meke gölü artık kartpostalların misafiri renkli duvarlarda
Toroslar baş kaldırır, başı kaldırır uzun yollara
İnce Mehmet kahramanı olur, kalın kitapların
Akdeniz sıcak, tenler kararır güneş altında
Karadeniz’in karadır bahtı, Çernobil kokar çocukları
Kısadır hayat yolları, kanserdir yedikleri, içtikleri
Marmara’nın toprağına beton ekilir insan biter
Trakya ay çiçeği misalidir sabahı başka akşamı başkadır
Günün doğuşunda gözler doğudadır
Döner güneşin dönmesiyle düşünceler batıya
Doğu Anadolu yüksektir üşür, ilikleri donar
Tuzludur yolları ve karlı ama mavisine komşudur göğün
Van gölü nazlıdır, durudur, Malatya kaysı kokar
Hakkari kilim dokur, umudu arılar ballar
Güneydoğu fıstıktır, tütün eker hasankeyf ağlar
Mardin de evler sırtlar birbirlerini tarihin yorgunluğundan
Antep büyür nazlı bir çocuk gibi, peygamberler doğurur Urfa
Karapınar kararır, kavşağındadır yolların lakin fakir
Yazın sıcağında, insan gölgesine sığınılır yoktur ağacı
Kış gelir kar yağmaz, toz olur kara bulutlar
Kısalır gündüzler, biçare ömürler gibi
Ve uzar geceler sonu hiç gelmeyen masallar gibi…