Yağmur Şiiri - Mehmet Fatih Kahraman2

Süzül gel
Emzik ol bana
Kanayım sana
Damlacıklar insana
Bereketim hayatım suyum
Ama ben nankörüm

Yırtarak havayı düz gel
Kapılma rüzgâra
Rüzgâr fırtınaya
O da kasırgaya dönmesin
Yüzüm sana doğru
Yağmur bana dönmesin

Dallarını sana açmış
Kurumuş haliyle
Rahmetine muhtaç
Çatlamış şak şak olmuş arz
Hücrelerimiz komada
Ruhlarımız aç

Ne zaman geleceksin
Mesafe gittikçe açılıyor
Ama bir gelip öpsen alnımdan
Islatsan dudaklarımı
Yutkunamıyorum
Düğüm düğüm boğazım
Biraz da körüm

Naçar kaldı çiçekler
Eskisi gibi ötmüyor böcekler
Biliyorum geleceksin bir gün
Belki de sen gelmeden göçecekler

Evet çamura saplanmıyor
Killi toprağa pabucumuz
Üşütmek için başımız yaş değil
Ama işimiz gibi gözümüzde yaş
Boş kaldı avucumuz

Gene vızıldasın arılar
Sahte olsa da ballar
Ne kaldı ki geriye
Herkes gibi ben de ölecek yaştayım
İşte tükettim ömrüm

Küskünsün gördüklerimiz yaptıklarımız
Ne mecburiyetin var ki
İsyanımızı itiraftayım
Ama ben senin taraftayım

Kirlendik
Kirlettik hayalleri de
Amaaan sende
Duaya kaldırmadık elleri de
Yıkayamadık necaseti

Ufkum simsiyah bulutlara gizlendi
Güneşim karardı
Rengim sarardı
Düşen yapraklardı
Mevsim kışa doğru sonbahardı
Toz soluyordum
İşte söylüyorum
Ağarmaz kömürüm

Suyun içinde susuzluk
Derin yatıp da uykusuzluk
Ne zormuş
Yürekte kormuş
Bunu mu gerektiriyor cürüm
Yufkaya sarılı beyin
Elde dürüm