Yağmur Şiiri - Mehmet Tamaç

gizli hırçınlığı okunuyordu gözlerinden
boyun eğikliği yoktu.
bağışlamaz, ıslak bakışları
modası geçmiş şapkasını giymiş
tedirgin ve şaşkın bir çocuk olurdu
mutlaka dudaklarını büzerdi.

heran kıskanılacak güzel bir kadın
hep usul usul ağır ağır konuşan
konuşurken tembel tembel gülümseyen
sesi çağlayana benzeyen yağmur
geldi geçti bu pencerenin önünden.

anadolu kentlerinin alışılmış evlerinden,
kolay çıkılmayan dar sokaklar,
ve yalnızlık getirirdi
çantasında her gelişinde.

Rüzgar bile yokken kendini
o yana bir bu yana savurur
camlara kırarcasına vurup
beni dışarı çağırır.
kendisi içeri buyurur