Yağmur Şiiri - Mehmet Tekmen

Kıpırdasa şu toprak, ateş kaplar her yanı.
O kıvrak hengame de, görmezsin ağlayanı.
Yer yüzü ışıkları, kararır birden söner.
Dünya hayatı biter, ömür sonsuza döner.

Çok uzaklarda kaldı, hasretle beklediğim.
Son anda olsa bile, kavuşmak istediğim.
Yok oldu nefes gibi, yalnız bıraktı beni.
Barıştırmak imkansız, ta! Gönülden küseni.

Yağmur dökülüp bitti, dağ taş şimdi kupkuru.
Kuraklıktan çatladı, açılan su çukuru.
Akacak yaş kalmadı, yeter ağlama gözüm.
Ömrümün sonu geldi, yok söylenecek sözüm.

Su yatağı kurumuş, gelecek seli bekler.
Boşa gitmese bari, topraktaki emekler.
İnse buluttan yağmur, çıksa yerden bereket.
Gelir ümidi vardır, arzulanan hareket.

Bırakmam hayal seni, düşüncemin miladı.
Bayrağı taşıyacak, bu milletin evladı.
Hayal olmazsa eğer, nesil tükenir biter.
Dünya kuru bir yıldız, hikâye olur gider.

Umut tükenmez derler, yaşıyorken her bir can.
Toprakta su örneği, kılcal damardaki kan.
İnsanı simgeleyen, yer yüzündeki çamur.
Gözümüz yükseklerde, bekliyoruz bir yağmur.