Yağmur Şiiri - Atalay Avil

Aylardan Sonbahardı ya da ben öyle hatırlıyorum.
Hafiften yağmur çiselemeye başlamıştı.
Kaldırımlarda dünden kalma su birikintileri,
Ve üzerinde annesinin elini bırakıp seksek oynayan bir kız çocuğu,
Otobüse yetişmek için elinde açılmış şemsiyesi rüzgârla yere düşen ve otobüse yetişmek için otobüsle şemsiye arasında bir seçim yapması gereken bir gencin saniyelerle olan yarışı,
Mualla teyzenin sabah kurusun diye astığı çamaşırları, tekrar ıslanmamaları için toplama telaşı,
Bakkal Ali ağabeyin ürünleri içeri alma çabasını izlerken camda sade kahvesini yudumlayan Muzaffer amca,
Güzelliğinden ödün vermemek için stiletto ayakkabısıyla saçlarının bozulmaması için başına tuttuğu kırmızı çantasıyla kuaförden çıkıp, kaldırımdaki su birikintilerine basmamak için ağır adımlarla yürüyen o mağrur kadın,
Verdiği bahşişi beğenmemiş olacak ki elindeki para ile stiletto ayakkabılı kadına bakan kuaför çırağı,
Elinde siyah şemsiyesiyle patronunun ıslanmasın önlerken siyah takım elbisesine çamur sıçrayan sinirli makam şoförü,
Parkta kendi dünyalarında yağmurla toprağın vuslatını kutlayan şen şakrak sokak köpeklerinin dansı,
Dinginliğin melodisini terennüme damlalara eşlik eden rüzgârın sinirini geren araba kornaları,
Ve ben ellerini açmış, çatlamış dudaklarıma düşen bir damlanın ruhumun derinliklerinde uyandırdığı bir uyanışla gökyüzünü kaplayan siyah bulutların gönlümde saçtığı nurla, çıplak ayaklarımın altında ait olduğum bir yuvanın hissini bütün damarlarımda duyarak Rabbime Hamd ediyor, bir damla suda bin şükür ederek kendimi yağmurun kollarında toprağa bırakıyorum.