Yağmur Şiiri - Hikmet Atiş

Seni bahar yağmurlarıyla tanıdım,
O gün sırılsıklamdın
adeta tıtrıyordu bedenin,
Arabayı kaçırmıştın belliydi nedenin,

Acıdım dayanamadım sordum,
Nerden nereye? dedim,,
Ne baktın, nede cevap verdin.
Pişman ettirdin beni,
Acaba sormakla yanlışmı ettim,!
Ama sen ne uzaklaşıyor, nede,
Bir şey soyluyordun.

Bense tesadüfen rastlamıştim,
Yağan yağmurlarla ıslanan saçların,
Sarkmıştı yüzüne doğru.
Çaresiz kalışından olsa gerek,
İzliyordu beni yandan bakışların,

Hava kararmış, akşamın gelişini
Haber veriyordu yavaş yavaş.
Ben baştan beri kararsız kalmıştım,
Ne gitmeklik nede kalmaklık olmuştum.

Tam o esrarengiz sessizliğinde,
Şimşek çaktı anıden, ardından gök gürültüsü,
koştun yanıma o panıkle,
Sende farkında değildin ancak çaresızdın,
Akşam soğuğu hisediliyordu genelde.
Ceketimi çıkartıp omuzlarına koydum,
Mırıldanarak sağol dedin, ceketi yerleştırdin.
Bıraz rahatladım, ancak çatmamak için uzak
duruyordum senden, kımıldayamıyordum.

Tekrar denemek istedim ve sordum,
Nerden gelir nereye gidersin böyle,?
Ben bu akşam dayımlara gidecektim,
Bu saatten sonra araba gelirmi bilmem.
Geri dönsemde dönemem.

Eşlik etsem dedim eve gitmenize,
Verdiğinİz cevap bilemem.
Yürüdük beraber omuz omuza,
Bir saat sonra ancak vardık kapınıza,
Gülây diye seslendin bir kıza,
orda bekledik geldi yanımıza,
Tanıştıracaktın, ismimi bilmiyordun,
Şaşkındın, konuşmuyor ama gülüyordun,
İki saat önceki kıza benzemiyordun,
Ceketimi verdin, uzattın elini,
Tokalaştık ayrıldım, o kadar ancak tanıdım seni.
Soramadım, bilemedim, yağmur koydum ismini.