Yağmur Şiiri - Şiirimsi Adam

ampülün cızırtısıyla kararıyor sokaklar...
damlamaya yüz tutmuş göğün tavanı,
ay ışığını salıyor
bulutların arasından
cilalı otomobillerin üzerine...
şehrin yanıltıcı alacalığı
uzaklarda geceyi yararken,
ustanın dediği gibi,
'aynı gökyüzü, aynı keder! '
yâdım gibi aklımda...
taş kaldırımlara açılan sokak kapısı
bölerken sessizliğini gecenin,
silkelenip üst başımdan
can ıslaklıklarımı,
kapıyorum suratına
son hamleyle, son bir kez,
miladımdan öncesinin...
neresi uzak?
neresi yakın?
artık bir yabancıyken
bu kalabalıkların içinde,
pencerenin önünden çekip perdeleri,
ve uzanırken şehrin kulelerinde salınan ışıkların koynuna,
camlara doluşan noktacıklara
parmaklarımla dokunup,
susturamıyorum içimdeki yalnız çocuğu,
burada,
burada yağmur var...