Yağmur Şiiri - Mestan Atcalıoğlu

YAĞMUR

Yıldırım sesleri, aslında;
Toprakla yağmurun buluşmasını,
Havai, aklı beş karış havada,
Fişekler gibi kutlu kılıyor,
Kabe’ye yönelmiş.
Öyle güzel kokuyor ki;
Yağmurla toprağın, sevişkenliği,
Ağaç kabuklarının, kokusuyla hele;
Anılarımı heyecanlandırıyor.
Aşka, yeni senaryolar kurduruyor.
Paylaşıma kapalı duygularımı,
Neredeyse, nerede ise,
Ardına kadar aralıyor.
Zamanın üzerine,
Öyle bir buğu, seriyor ki.
Umurgasını çekip alıyor.
Gamsızlığını yeşertiyor, insanın.
Sanki insan, damla olup,
Kollarını açarak, toprağa düşüyor.
Dinmesin, dedirtiyor.
Uzaktaki yağmur,
Sevgilisini düşler gibi,
Arap kızını artıyor, pencerelerde.
Romantizmalarına güvenen,
Arap kızını görmeden,
Kiremitleri dövmeye başlıyor, yağmur.
Kim beklerse beklesin artık,
Artık duvarları.
Durmasını ne yağmur, ne ben biliyorum.
Yıldız yokmuş, ay yokmuş.
Şehir ışıkları, kime yeterse, yetsin.
Ben çıkınıma; yağmuru, bu kokuları alıp,
Yeni sevdalara gidiyorum,
Kimsenin umudu,
Yağmur dileklerine kalmasın,
Umuduyla.

16.07.2004