Yağmur Şiiri - Özge Aslan

Öyle kalabalıksın ki yağmur,
Gözündeki siyah bantla.
Penceremin ardında dans ediyorsun saatlerce,
Kıskançlık krizlerime inatmışsın gibi…

Öyle temizsin ki,
Dayanamıyorum görüntüne.
En başta kendini nasıl tanıtmışsan,
Hala öylesin, yasaklı tavizlerinle.
Nasıl olmak istiyorum yerinde bilemezsin…
Hala düşerken parçaların bastığım yerlere,
Nasıl böyle kararlısın,
Hiç durmayacaksın, hiç durduramayacaklarmış gibi…

Anlatmaya hevesleniyorum kendimi sana,
Bir kaldırım taşında karıştırırken
Çantamın içindeki kırık dökük yüklerimi.
Utanıyorum çıkarmaya ortaya tek tek,
Korkuyorum ilk kez acıtmaktan yaralarımı.
Korkuyorum boğulmaktan
Vıcık vıcık koyu renklerimin bataklığında.
Çabalamak ne zor,
Her kıpırdayışımda daha çok yaklaştığımı bilerek dibe.
Görmek ne zor her gün tekrar tekrar,
Aslında noktası virgülüne kadar bildiğim gerçekleri.

Aslında öyle bir katilsin ki sen yağmur,
Evinde gözyaşlarına boğarken etrafı çizgisiz gözleri.
Öyle ki… Sinsi Sakinler’densin sen.
Fırtına öncesi sessizliği gibi…
Aslında haklısın da durmamakta,
Ölüp giden menekşeler adına.
Ben de menekşeydim mor mor, saksıda.
Şimdi takılı kaldı aklım,
Çürük toprağımın salıncağında.