*yağmur* Şiiri - Özlem Çetin

Kalakaldım şimdi yol ortasında,
Ellerim koynumda, ayaklarım
Islak sokaklarda.
Kendimi bilmezce yapayalnız......
Yalpalayıp durdum, yol ortasında.
Kapandı kapılar, çekildi perdeler
Ne kadarda isterdim bir dost eli omzumda.

Kala kaldım. Şaşkın, pişman ve ürkekçe.
Ellerim şakaklarımda,
Bir yabancıyım ben yol ortasında.
Kaldırımlara sürükleniyor, yağmur damlacıkları,
Al beni de götür kendi gölüm de,
Girdap olmadan.
Ne garip şey, yağmur damlacıkları konuşuyor benimle!
Okşadı yüzümü, yutkundu gözyaşlarımla,
Kim bilir Belki de teselli etti beni
Vefalı dostum.

Kalakaldım, bilmediğim yol ortasında
Yüklendi yüreğime özlemler, asileşti isyanlar
Ne olurdu bir kez geri dönseydin,
Gözlerimden taşıp giden hüznü
Çizebilseydin yüzüme.
Ne olurdu uçup giden mutluluğu,
Tutabilseydim avuçlarımda.
Senden de vefalı çıktı yağmur damlacıkları.

(Sevgili dostum, YAĞMUR' a.)