Yağmur. Şiiri - Hüseyin Muşmal

Yağmur
Küçük bir çocuk değil midir yağmur?
Herkesin sevdiği, hem yaramaz hem şirindir,
Kimsenin nefret etmediği,
Hiç kimse sevmez aslında sulu şakaları;
Sırılsıklam etse de beş dakikada,
Öyle baştanbaşa herkesi,
Başından aşağıya bir kova su devirip,
Yüzüne gözüne boca edip kaçsa da
Kimse yağmura bir şey demez.
Yağmur eski sevgilidir aslında;
Hem çok özlediğin, hem de ansızın karşılaşmak istemediğin.
Öyle tedbirsiz yakalandığında,
Tatlı bir titremeyle seni hüzne boğan...
Hem kaçmak istersin ondan, hem de arada bir yakalanmak.
Yağmur kırık bir not gibidir karnede;
Eline aldığında her şeyiyle yüzleşip hafif bir ürperti içinde,
Dersten kaçmanın mutluluğu gibi,
En romantik teneffüslerinde aklını bahçede unutmaktır.
Gök gürültüsü gibi babanın yüzünde bir şimşek oluşturmak...
Yağmur ilk sevdasıdır adamın,
Yağmur ilk söylediğin yalan,
Yağmur bütün gençliğinden sonra,
Kocaman yaradır içinde kalan...