Yağmur Şiiri - İbrahim Kaçıran

YAĞMUR

Bakma sen şiirlerimi iki kişilik yazdığıma,
Aslın da yoksun sen mısralarımda.
Sadece yağmur ve ben varız.
Çünkü sana değil,
Yağmura susamışım ben.

Nedenini sorma.
Nedensizdir bazı şeyler.
Bir gün yorgun düşüp,
Seni beklerken çok üşümüştüm.
Beklemekten yorulmuştum.
Odama ışık olduğunda…
Yağmur sinmişti ıslak zülüflerine,

Soluğunda çimen buğusunu,
Bedenindeki toprak koksunu,
Sen değil yağmur getirmişti…
İşte ben o gün sevmiştim yağmuru.
Uzun sarı saçlarında yıldızlar doğmuştu.
Kirpiklerin ucunda damlacıklar,
Sinene çiğ düşmüştü,
Tenin kokusu bana ulaşmıştı.
İşte ben o gün sevmiştim yağmuru.

Hatırlıyor musun?
Hep şarkı söylerdim sözsuz ve makamsız,
Gitmek isterdin apansız,
Yağmur damla, damla tokatlıyordu camı amansız,
İşte ben Ogün sevmiştim yağmuru.

Ama kabul etmeliyim ki,
Benden cesursun,
Yağmur pencereyi zorlasa da,
Köpekler havlasa da,
Gök gürleyip, şimşek çaksa da,
Yağmur ardından gelse de,
Gecelerin masalı olmak isterdin.
İşte ben o gün sevdim yağmuru.

Yine de bakma sen bunları söylediğime,
Belki sen olmadan da şiir yazardım,
Ama senin içinde olmadığın dizeler,
Kurak bozkırlarda kuruyan ağaç gibidir.
Yağmurun gelincik tarlasını derlediği gibi,
Sende mısralarımı süsledin.
Nasıl ki,
Fethedilmeyen okyanusların tarihi yazılmaz.
Keşf edilmeyen gezegenlerin varlığı bilinmez.
Yaşanmamış sevdalara da ağıt yakılmaz….

İbrahim Kaçıran 2008