Yağmur Şiiri - Osman Gülden Osmangazi

Yağmur dillerde rahmettir senin adın.
Toprak hasrettir sana nerde kaldın.

Mahlukat hasretle bakıp yolunu gözler.
Geç kalınca bu canlar hep seni özler.

Sorar bütün mahlükat nerde kaldı diye.
Geç gelirsin bilinmez sebep nedir niye.

Onca zaman bekletirsin bu canlıları.
Gel de serinlet sinedeki yangınları.

Ufukta bulutlar göründü bir umut oldun.
Önce umut olup sonra gönüllere doldun.

Rüzgarlar geldi habercin mi nedir.
Bir bir toprağa indin işte bu rahmettir.

Kavuştu toprak seni bağrına bastı.
Mahlükat bayram edip çığlıklar attı.

Dağ, tepe, ova, çayır hep çiçek açar.
Cennet misali misk’ü amber gibi kokar.

Dereler coştu gürledi çağlayan oldu.
Nehirle, ırmaklar, coştu deryayı buldu.

Sanki bitmeyecek deryaya akar gider.
Göller, göletler salınıp bayram eder.

Osmangazi rahmet Rahmandan gelir.
Yağmur rahmettir nereye gider hak bilir.

Kuşatır bütün gökyüzünü her şeyi.
O hep iner toprağa Allah deyi deyi.