Yağmur Şiiri - Erhan Turan

Ben en çok nisanda yağmuru sevdim.
Nisanda sevdim, sırılsıklam ıslanmayı,
Sen bir nisan günü yüreğime yağdın diye...
Yine aylardan nisan,
Günlerden herhangi bir gün...
Ve ben yine evimin arka odasındaki,
Tenha pencerenin baş ucundayım.
Ve yine elimde sigaram,
Bir bardakta sıcak çayım,
Ama az demli olanından,
Sen bana hep demli içme derdin diye...
Gözlerimi hiç ayırmadan,
Baktığım karanlık geceye,
Bir telaş hâkim olmuş sanki.
Yapraklar bir başka sallanıyor,
Bir başka ahenkle ses çıkarıyorlar.
Bu seferki ninni bir başka içten,
Bir başka hüzün yüklü, bir başka dramatik...
Belli ki bu sefer daha şiddetli olacak yağmur...
Ve daha içine işleyecek insanın,
Fırtınayı da arkasına almışken...
Sahi yağmur niye bu kadar hüzün yüklü ki?
Bulutlar yağmuru değil,
Sanki hüznü yağdırıyor her yere.

Niye hep yağmur yağdığında,
Her yeri matem havası kaplar ki?

Sanki bir daha yeniden bir aşk yaşanmayacak havası çö-
ker şehre.

Bir daha hiçbir şey eskisi olmayacak hissi verir, yağmur
gibi hüzünlü yüreklere.
Sen de beni bir yağmur günü,
Terk ettin diye mi yoksa?
Ve derken vuruyor yağmur, bütün şiddetiyle,
Penceremin sigara dumanından paslanmış camına...
Süzülüyor camdan aşağıya doğru,
Çılgın bir sel gibi kendine yol açarak.

Her gece ayrılık acısının yüreğimden ayaklarıma süzül-
mesi gibi,

Vuruyor, benim gibi yalnızlığa mahkûm evimin arka
odasındaki tenha camına,
Camı parçalayıp içeriye girmek istercesine,
Çığlık çığlığa bir fırtına eşliğinde...
Yağmur camı parçalayıp içeri girmeden,
Ben mi çıksam dışarıya,
Atsam mı kendimi yağmurun kollarına...
O deli deli yağsa,
Ben de hıçkıra hıçkıra ağlasam,
Bağırsam avazım çıktığı kadar,
Fırtınanın bağırtısı sesimi bastırsa
Yağmur gözyaşlarımı saklasa...

Yağmur...
Saklar mısın gözyaşlarımı?
Damlalarını yüzüme yüzüme vurarak,
Karıştırır mısın gözyaşlarını, gözyaşlarıma?
Kimse görmesin diye,
Kimse bilmesin, anlamasın diye...
Ağlar mısın benimle?