Yağmur Şiiri - Şuayip Avşar

Yağmur,
Rüzgarın önünde oyuncak olan buluttan
Rahmete doğru kaçarken;
Ben, İnsan,
Şeytanın elinde oyuncak olan nefsimden
kaçamıyorsam;
Ve Ben, İnsan,
İdeolojinin sarmalından
düşüncelerimi kurtaramıyorsam;
Ve Ben, İnsan,
Aklımın üzerindeki kirli siyaset örtülerini
yırtıp atamıyorsam;
Yağmuru bile haketmiyorum.

Ve beni, İnsanı,
Aç gözlerimle ve at gözlüklerimle beraber, beni, İnsanı,
Gömün Atamaca Çölü*’ne,
ki hasret kalayım yüzyıllar boyu
o bir damla rahmete…