Yağmur Şiiri - Hatice Aksakal

kara bulutlar sarıyor dort bir yanımı
mavi gök yüzünün her yanını.
bulutlar yağmuralara gebe.
hazır, doğum oncesi ağlamaya
önce kuşlar kaçıştı. kuytu köşelere.
uçuyor kelebekler umursamaz.
fırtınayı sezmişcesine uğur böcekleri
korkmaktan ulumayan köpekler.
kara bulutlar sarıyor dört bir yanımı sabırsızca.
mavi kara bulutların her yanı gri ve kasırgalar sarmış.
penceremin perdesi havalanıyor.
uçuşuyor masamdaki kağıtlar hepsinde sen varsın.
yere düşüyor kalemim susuyor yazmıyor. korkarcasına.
oysa ben seni düşünüp seni yazacaktım sana.
özleminle kavrulan yüreğimin kalemle kağıda dizecektim
tek tek tane tane dizecektim mavi boncuk gibi senin önüne.
acısını duyarak yüreğimle baş başa dertleşip.
kendimce seni yaşıyacaktım ve kendimi sana sunacaktım.
doyasıyla acılarımla baş başa sana seranat sunacaktım.
kara bulutlar sarıyor her bir yanımı çıkamıyorum içlerinden.
mavi gök yüzünü her yanını sana anlatacaktım
ben ağlıyacaktım bulutlardan önce özlemini duyabilmek için.
yine olmadı kaybettim ben yine bu oyunu.
bulutlar özgür bulutlar mutlu ve ve hazır ben yine kaldım tek başıma.
içim kara bulutlar gibi gözyaşlarıma gebe.
yine bulutlarla ağladım kimseler bilmesin diye göz yaşlarım yağmura karıştı
kimseler bilmedi ben niye ağladım diye.