Yağmur 1 Şiiri - Murat Kılıç 2

Bir nisan ikindisi.
İnceden ince yağmur yağıyordu.
Konuşmuyordum hiç.
Penceremden bakıyordum geçmişlere.
Küskündüm.
Gençliğimi ihtiyarlığıma dikiyordum.
Çırpınıyordum.

Pencerem şehrin kalbine bakıyordu.
Parmaklarımda buğuların lekesi,
Yaralarımı sağaltıyordum.
Ağlıyordum.
Damlalar filizlerini ıslatırken yıldızlarımın,
Gün ışığını özümlerken dünyamdan,
Kahramanlar ölüyorken,
Hatıralarımı ebrularla süslüyordum.
Ağlıyordum.

Ayrılanları sıralıyorken akşamlar,
Yaprakları ağırlaşıyordu ağaçların.
Sokağa çıktım.
Sokak ıslaklığını ayaklarıma seriyordu.
Yürüdüm.
Yürüdüm sokak sokak.
Sonra yüzün hatrına indim sahile.
Uykusuz gözlerimi ufka uzattım.
Ilıman bir hasret yüzümü yalıyordu.
Nice bulut alt alta üst üste göğü kaplıyordu.
Yosunlar yemyeşilliğe bürünmüş,
Tekneler, dev yarâsa dalgalara
Göğüs vuruyordu.
Sıkıldım
Dayanamadım geri döndüm.
Sokaklar yine ıssızdı.
Şakaklarımdan akan damlalar,
Ceketimi ıslatıyordu…
............................................

Islanmış ayaklarımla eve vardım nihayet.
Kederli gibiydi gökyüzü,
Durmadan yağıyordu.
Yıkılmaya yüz tutmuş toprak hanemizde,
Oymalı bir kapı yüzüme bakıyordu.
İçeriye girdim, sıcaktı evrenim;
Sobamız yanıyordu.
Yeniden aldım pencere kenarındaki yerimi.
Sonra yine yeniden seyre başladım şehri…
Deniz kokan bir özlem içimi sardı.
Pencerem ağlıyordu.
Pencere pervazına yaslanmış minicik
Bir serçe inliyordu.
Bir serçe ağlıyordu.