Yâd-ı Yetim Şiiri - İslambugra Sancaktar

Bağdat: Kumlar ülkesinde bir alaim-i matem.
Uzatıp elimi, bir yetim avcu tutsam.
Bağdat, dokunamadığım yetimler kadar ıraktır.
Tikrit'te esen rüzgar kanım kadar sıcaktır.

Ve zulmün tarihinde, bir insicamın izleri,
'Parçalanmış gelinlikler, kanlı genç kız zülüfleri'.
Irak o zülüflerden, ancak bir tutamdır.
İkinci tutam zülüf, bir tenhada ağlamaktır.

İri gözleriyle ırağa dalmış, bir çocuk,
Yakından işitir kardeşlerinin sesini.
Karanlık, derin, kuşkulu, soğuk,
Bir matem havasında dinliyor gülüşlerini.

Irak: umursamaz kahkahalarım kadar ırak.
Küflü bir şırıngayla çekilmiş damarlarımdan şuur.
Geçmişe bıraktım manayı, ağlayarak.
Bir mana ki; yetimlerin başlarına dokunur.

Irak; zehirli yılanların, salladığı çıngırak,
Ve küçükçücük ellerini göğe doğru açarak;
Kokusunu özlerken anacığının, leyl-ü nehar ağlamaktır.
Irak, kaybolan anaların, şefkati kadar sıcaktır.