Bir Garip Neşe Şiiri - İslambugra Sancaktar

'Muhsin Yazıcıoğlu'na'

Konuşacaklarım var ama susmam gerek.
Ağlayasım var aslında ama sevinmem, gülümsemem gerek.
Kurtuluşun bu dünyada olmadığını, şimdiyece görmem gerek.
Yırtmam gerek bağrımı; içinden Maraş kadar ağıt dökmem gerek.
Matem vadisinden çıkartabilsem yüreğimdeki ahı;
Telef eder diye korkarım şarkıyla, garbıyla, tüm cenahı.
Aklıma geldikçe mukaddes kurtuluşların salahı,
Sarıverir gönlümü o çocuksu neşenin, tarif edilemez ferahı.
Neye yarar bilinmez bir öfke gıcırdar şakaklarımda;
Heleki, şüpheler en kahpesiyle sırıtıp durdukça karşımda;
Kanıma dokunan bir şeyler kıpırdar mukadderatın da ardında.

Şimdi söyle ne olur;
Biz eridikçe, sen dondun mu söyle?
Söyle; biz habire alçalırken, sen yükseldin nerelere?
Vuslat aşkıyla seyirtirken ruhun, kar görmüş çocuk neşesinde;
Söndürebildi miki yüreğindeki yangını olanca soğuk, o buzullar tepesinde!
Şimdi ardından fısıldanan bir tutam haykırış ki duyasın,
Söylenecek söz olaki ardından, varsa; gelip bulasın!
Sen bir ömre sığdın mı ki kelimelere sığasın!