Yabanıl yalnızlaşma önsözü,

Yalnızlıklarında imzam olan kadınlar, bilmezler
bu savruk gecede benim de yalınyürek olduğumu

kendi denizlerini ve d/eğeri yaşatır yalnızlık
öğretmendir, kalabalık doğurgan ve yüzsüz
elindeki anısal çubuğunu vurarak duvarlara
tak tak tak, yaşanarak hissedilmeyen sıcaklığı
soğutarak hissettirir insana yalın ayak, ve
zaman sürekli doğurur o hep geniş yanıyla

içine sus girmiş odada bir yığın yarım şiir altında
bir öpücüğü bir sıcaklığı sürdürmek ister insan

Oysa üçlü koltuğa yerleşerek yalnızlık atar
bacak bacak üstüne çatlaklardan salyaları a-kar
kuduzdur korkutur oysa asırlarca ateşlerde
yürümüştür insan hisleri boyunca “yükselmiştir
alçalmıştır” gözleri yüksekten kamaşan yaralı
bir kuş gibi susamıştır bir verimli kalabalığa

yalnızlıklarına neden olduğum kadınlar, bilmezler
yalnız onlardır yalnızlığımın düş-üş silsilesi aslında

asırlarca kükreyen yanardağların, akla gelmez
oh ve ah sesi oldukları önceki yaşamlarında
odanın perdeleri seyirir yastık çukuru tekleşir
kirli kalkışlarla açarsın gözünü hep aynı noktaya
küflenmiş yokluklarına dokunursun coşkunun
giden leylekleri izlersin örseleyen bakışınla…

yalnızlıklarını imzaladığım kadınlar silemezler
onları her öpüşümde kendi yitişim onaylanmıştır
_____________________________aslında! ..

25 / 26.11.o3 / 03:15