Yaban otu Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Betonun çatlağında
filizlenen o inatçı yeşil,
Her fırtınada yeniden doğan,
yıkılmaz bir tecil.
Ne su ister, ne ilgi,
sadece toprağın kararlılığı,
Sessizliğinde saklar,
yaşamın o büyük kurnazlığı.
Gözlerimi kaparım,
duyduğum sadece rüzgârın fısıltısı,
Bir dağın yamacından gelen,
özgürlüğün o narin ıtısı.
Şehrin gürültüsü solar,
kaybolur uzaklarda bir yerde,
Kalbimde başlar yolculuk,
açılmamış bir perde.
Her düşen yaprak,
bir döngünün başlangıcıdır aslında,
Kaybetmek sandığın şey,
büyümek için atılan bir adımdır.
Ne geçmişe takılı kal,
ne de geleceğe korkuyla sarıl;
Şu anda var ol, tıpkı kök salmış
bir çınar gibi dimdik kal.
Yaban otu misali,
kimseye benzemek zorunda değilsin.
Kendi toprağında,
kendi ışığınla parlamayı bilmelisin.
Gökyüzü şahittir,
en basit varoluşun bile gücüne,
Unutma, en büyük mucizeler,
Oluren beklenmedik köşede.