Xalide Efendiyeva Şiirleri - Şair Xalide ...

Doğumdan ölüme
Su ömrü yaşayan
Tepeden tırnağa
Od içinde sudur insan

Bizden geriye kalan

“Bir açın siz bu tesevvüf ile irfanı mene.”
Başı göyde, ayaği yerdeki Quranı mene.

Nedir, ey dil, göresen ondakı hikmet bu qeder,
Bele tefsir eleyir sureti, mananı mene.

İlhamım küserse bir şair öler içimde,
Başka ellerle yazılar şiirim.
Başkasının alnına yazılan taliim gibi,
Alay eder benimle
Içimdeki yanar dağ

Bu düşüncelerden nasıl kaçarım
Kah ayaktayım, kah yüzüstü yatakta
Biliyorum cevabın gelmez
Bu mektuptaki sorulara

Bu mektubu yazmadım ki, ben...

Kum saatiyiz.
Bir tarafı sen,
Diğer tarafı ben.
İçindeki kum, aşkımız.
Aramızdaki dengeyi kuran,
Zaman içinde aşkımızı sağlayan.

Gül dediyin solub gedib, bağda baharın ağlayır,
Tez yetişib xezan çağın, bağçada barın ağlayır.

Sanma ki, yar, unutmuşam, göz yaşımı gurutmuşam,
Gözlerimin nemin çekib, evde divarın ağlayır.

Deyirem ölümün şeklini çekib,
Üzbeüz divardan asa bileydim.
Ya da ki, ölümü dibçeye ekib,
O çiçek açanda baxıb güleydim.

Ölüm ki, her kese gülmeyi bilir,

Bir hasreti sevdim, gama hicrana sığındım
Yardan yara almış alışan cana sığındım

Al rengini sevdim diye nuş ettiğim aşkın
Bağrım paralandı kanadım kana sığındım

Deyirler:
“İçinde insan olmasa evler ölürmüş”.
Evim can verir...
Men nefes vermesem evim ölecek.

Heraret isteyer soyuq divarlar,

Kimler ne söylemiş ki, yine küsdü yarımız?
Yoxmu yanında, ey dil, onun etibarımız?

İncitme şair alsa şirin sözle qelbini,
Sözden savayi yoxdu ki, alemde varımız.