Vuslatta Ses Yok Şiiri - İsmail Poyraz K ...

Her sabah adınla uyanıyorum,
Gözlerimde uykusuz gecelerin izi.
Güneş doğuyor ama içimde karanlık,
Sensizlik, gölgemi bile benden gizliyor.

Günler geçiyor, aylar bitiyor,
Ama içimdeki yangın dinmiyor.
Bir kelam bekliyorum dudaklarından,
Bir umut, bir ses, bir nefes bile yeter…

Belki bir gün ansızın çıkıp gelirsin,
Belki bir bakışın, geçmişi siler.
Ama ya hiç dönmezsen sevgili?
Ya vuslat dediğimiz ebedi bir hayalse?

Dualarımın ucuna iliştiriyorum seni,
Rabbime seni emanet ediyorum.
Ve yine usulca mırıldanıyorum içimden:
Vuslatta ses yok, ses hicranda…

Geceler yine sensiz, yine sessiz,
Yastığımda hayalin solgun bir iz.
Ne yana dönsem, adın yankılanıyor,
Gözlerim hasretle ufka dalıyor.

Sahi, hâlâ aynı şehirde misin?
Aynı gökyüzüne mi bakıyorsun?
Ben burada, zamansız bir mevsimde,
Özleminle her gün biraz daha soluyorum.

Kalbimde yankılanan adımların,
Yine boş sokaklara düşüyor sevgili.
Ne zaman arasam seni dualarımda,
Rüzgâr cevapsız bir hüzün taşıyor.

Gelmeyecek misin hiç? Bir iz bile bırakmayacak mısın?
Bir selam, bir hatıra, bir teselli bile çok mu?
Ömrümden ömür çalıyor bu hasret,
Ve ben hâlâ vuslatı bekliyorum…

Ama bilirim, bilirim sevgili…
Vuslatta ses yok, ses hicranda…