Vuslat Saati Şiiri - Halil Kumcu

Yana yana küle döndü düşlerim,
Bir fotoğraf kadar uzak ve derin.
Her gece kendimle kavga ettim,
İçimde kanarken gül cemalin.

Senden kalan boşluk dolmaz ki yârim;
Ne bahar gelir, ne de toprak yeşerir.
Bir harf gibi kazınmışsın zihnime:
Aşkın ne içilir ne de silinir.

Sustuğum her yerde sesin dolanır,
Kırıldığım ne varsa sana benzer.
Avuçlarımda tutuşur bu sevda,
Yokluğunla iliklerime geçer.

İçimde donarken en sıcak dilek,
Yüzümde gülmedi yaş hiç nedense.
Bir adın kaldı dudağımın ucunda,
O da seni yazar her bir nefese.

"Gel!" desen, koşarım "yandım!" demeden,
İçimde sönmeyen bir kor yanar.
Dönsen ne olur ki? Kırgın da değilim,
Seni bekliyorum susarken duvarlar.

Her gece içimde başka bir fırtına,
Adını sayıklar titreyen dudaklar.
Kalbim bir mahzen, anahtarı sende,
Gönlümün kilidini açar anılar...

Bir kez dön, bak geriye ne olur,
Bu umudu sen ektin gözlerime.
Gidişinle soldu tenimdeki renk;
Bir çift gözle çöktü üzerime.

Bir resim, bir iz, eski bir mektupla,
Zaman durmuş sanki bozuk bir saatte.
Hepsi sen kokan avuçlarımda,
Vuslat saatini kurdum hasrete.

18 Temmuz 2025 / Cuma / Ankara