Sadece bir selam vermektir dileğim..rahatsızlık değil..istemeyen gönle girmek hiç değil..Bilesin ki yar, gözlerinde bulmuştum yüreğindeki beni ve sözlerinde kaybettiğimi anladım içindeki sevgimi...Ne garip duygu şu aşk. Fıratın azgın suları durulmadı...durulan yüreklerdeki coşkudur ey yar...Güzel olan...bir atımlık mesafeden vuramadan yüreği, soluklanıp giderken gözlerdeki sevgidir..güzel olan, konuk olduğunda gönle -bir fincan kahve kadar bile olsa -hatırda kalmaktır..ve güzel olan yar...yar diye diye vurup mızrabın teline sevdayı kaleme alıp ölümsüzleştirmektir -bir gün öleceğini bilircesine yürekte-...Sitemim yoktur, özlemim söylenmez, umudumsa ta ezelden girmemiş ki içime...Varıp söylemek isterdim seni bilen ellere yüreğinin güzelliğini..diyemem...Gelip görmek isterdim bahçendeki nergisleri...gelemem...Sen bil..bil ki her daim ak güvercinler konar ya balkonlara bir lokma ekmek için..Sen bil..o kuşların yüreğindedir bir lokma ekmekle giren sevgi..Yüreğe giren sevginin de çıkmayacağını dünya bilsin...Vuslat neymiş, bunu yıldızlar görsün.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
