Vuslat Şiiri - Önder Karaçay

Mecnun’un sadece adı çıkmış,
Seven bıkar mı sevdiğinden
Sevildiğinden kim emin olabilmiş?

Bakar körlerin zamanının olmadığını
Yoktur anlatan bir hece,
Körlere gündüzleri bile gece.

Söz yarasıdır geçmeyen,
Süresi;
Bir ömür arası

Hayat bir mucize bekleyecek kadar,
Geniş olsaydı,
Bize de gelmezdi dar.

Gençliğinde aradığını yaşlılığında bulursun,
Yaşlılığında anladığını
Gençliğinde görmezden geldiğini unutursun.

Nefsinin çobanı,
Kendine olmuş yabani,
Suçlar hep başkalarını,
Görmez kendi hatalarını.

Vuslata layık sanma iyi gününde yanında olanı,
Gamlı gününde yanında olanı tanı,
Görmez insan insanın saklayan yanını,
Tanıdığında vuslat için tutuşur kanı.

Tüm dünya vazgeç diye alkış tutarken,
İçinden bir ses fısıldayarak ister ki;
Bir kez daha denemeni,
Bilirsin kimsenin hakkı kimsede kalmaz,
Düstur etmelisin kendine ille de bunu
Israr etmezsen ikrar buluşturur vuslatla seni.

İnsanı asıl yaralayan,
Yaratılanın yaratılanı yaralamasıdır,
Ve bir gün gelir vuslatına bile
Dayanılmaz o insanın.

Sesimle sarılmak istedim
Odu bir türküde yandı,
Duygularım benden önce davrandı,
Nasibimizde varmış bir ders daha almak,
Vuslat bizim kapımıza dayandı.

Yalnız olmak yanlış bir gönülde olmaktan
Daha evlaydı,
Bizi bize yazan bize rağmen Mevlaydı

Kırarlar diye hayal bile kurmadım,
Vuslat olsun diye mücadeleden
Asla geri durmadım,
Zor zamanlarımda yalnızdım,
Yanımda olmak istediğini hiç duymadım.

İnsana ait iki yüzü hiç unutmam,
Biri ihtiyacım olduğunda yanımda olanı,
Diğeri zor zamanımda yalnız bırakanı,
Başkalarını anlamak için önce kendini tanı.

Önder Karaçay