Vurulmuşum ben Şiiri - Bayram Mecit

Vurulup ömrümün bahar çağında
Sevda rüzgarında savrulmuşum ben.
Kaydı ayaklarım gönül dağında,
Kupkuru dallara sarılmışım ben.

Yükseklerden uçtum çaldılar yere
Canımı yaktılar hiç yoktan yere
Çıkmaza ittiler göz göre göre
Menzil aramaktan yorulmuşum ben.

Ne uçarı kaldı ne de kaçarı
El kızı acımaz, vurdu hançeri
İlk baharda ayaz yedim içeri
Yalan mevsimlere darılmışım ben.

Gücüm zayıf kaldı, çilem çok yaman
Kör olası gönlüm vermedi aman
Yıkılmam sanırken daha bir zaman
İlk darbede yere serilmişim ben.

Derlerdi bir sevmek bin çile diye
Ömür heba ettim yare hediye
Bir gülüşe kanıp bilmem ne diye
Bir sahte güzele vurulmuşum ben.