Vurulma Anı Şiiri - Mustafa Şahin Özgür

Her seher vakti kavga etmekten yoruldu parmaklarım
Koyu mavi kızıl çilekeş kalemim ile çatışıyor
Saf, duru, durağan ze dört büyüklüğünde kundak kağıtlar hissiz
Sonu yani sonsuzluk ikliminin bu durum

Mahpusluğum mürekkebim kadar yoğun değil bu sıralar
Çatlayıp yarılmadıkça beş elli altı cesaretiyle hislerim
Kavrayamazdım dağdaki çobanın gülümseyişini
Bilirdim gerçi salt bir soluk alışverişi değildi bu
Üstelik yağmalanıyordu içimden geçenler

Farkında mıyım acaba
Umutlarım kırıldığından beri otuz iki asır geçti
Annemdi alçıya alan vicdanımı
Ve babam tarafından açıldı sargıları umarsızca

Demir parmaklıklar ardından söylemek zordu
Özgürlük şarkısını
Yani ben miydim ikileme konu irade
Ya da bahse konu telsizdeki ses
Frekans harici uğultular arasından mı duyulmuştu
Yoksa hoyrat bir militan mı iddia ediyor cinayeti benim işlediğimi

Çözülsün artık zamanın içimde nasıl köpürdüğü
Yetmediği saliselerin iştahıma
Vurmadığı sahilime ayak izlerinin
Boğmadığı dört duvarın kelimelerimi

Dirilsin şimdi devrimlerimin yaşama sevinci
Yoksa intihar aşamasında kör karanlık öğretiler

Neden günahsızlar benden medet umar
Ve neden ısınır rüyalarımda kış kıyamet

Hesap sormasın artık ozonosfer zatıma
Yükselerek giydirsin kefenimi azrail
Kıyamet alameti vurulduğum salise
Vurulsun zincirlere vurulsun bu zalim dil

(Digor - 08.07.2013 - Pazartesi - 20:34)