Vurdum-Duymaz Yalnızlığım Şiiri - Hasan Can

O günden sonra çıkmıyorum sokağa,
Belkide haksızlık ediyorum kendime,
Kolay değil gidişinin verdiği üzüntü,
Kimsenin verecek bir avuntusu yok.

Sakinliğe, suskunluğa ve kaybetmişliğe büründüm,
Hiçbir şey korkutmuyor artık beni, ölüm bile...
Birtek gitmeden önce gidecek olmanın korkusu vardı içimde,
Onu da atlatırım. hani gittin ya, belki unuturum seni.

Evin bir köşesinde, senden iz olmayan bir köşesinde,
İki gözyaşı döküyorum, sakinleşiyorum.
Düşünmüyorum desem yalan olur, düşünüyorum seni,
Ama sadece gidişini, terkedip gittiğinde ki o anı düşünüyorum.

Hani gidenler hep elveda deyip koyulurlar ya yola,
Senin bir elvedan bile olmadı, gidişine ait bir sözün...
Belki gidişin bu kadar acıtmazdı, bu kadar derin koymazdı.
Güvenmiştim, alışmıştım sana, böyle mi başlamıştık?

Belki bir gün geleceksin kapıma,
Ama ne değişecek ki,
Sen hep o terkeden kadın olarak kalacaksın içimde,
Beni yalnızlığa mahkum eden sevgilim olarak.

Fazla sürmeyecek bu ruhani halim, bir gün elbet biter,
Sensizliği bir kenara atıp, çıkarım belki yüzüne hasret kaldığım sokaklara,
Sana nasıl alıştıysam, bir gün acıyıda alışkanlık haline getiririm,
Elbet biter bu vurdum-duymaz yalnızlığım, elbet senide sensizliğide silerim birgün.