Vurdular Gençliğimi Şiiri - Tolgahan Kaya

Kaşla göz arası vurdular gençliğimi.
En güzel çağlarımı harcadılar acımadan.
Kestiler fidanın dallarını,
Tam boy verecekken.
Hep seyirci kaldım kendime.
Bir şeyler oldu ama ben istediğim için değil,
Olması gerektiği için oldu.
Bir giysi gibi giyindirdiler bedenimi ruhuma.
Vasat oyunlar sergiledim tüm oyunlarda.
Alkışlar hep benden sonra sahne alanaydı.
Ama yine de gurur duydum yaptıklarımla.
Çocuksu düşüncelerde
Hep ben ebe oldum.
Saydım yüze kadar,
Gözlerimi açtım yalnız kaldım.
Aradım saklanılacak,
Dipte kalmış, olmayacak yerleri.
En kuytularda yine kendime rastladım
Sobelemeye kıyamadım içimdeki
Yalnız adamı.
İzledim onu uzaktan.
Ateş yakmış ve
Dalmıştı ateşin mavisine.
Bıraktım, sessizce uzaklaştım.
Ne kadar uzaklaşmam mümkünse.
Kaşla göz arası vurdular geçliğimi.
Resmini çiz dediler sonra mutluluğun
Al şu bol sulu boyayla.
Bir ev, birkaç çocuk, anne, baba
Ve börtü böcek yaptım elimden geldiği kadar.
En hevesli halimle,
Özene bezene, yüreğimi eze eze.
Ben yaptıkça yok oldu çocuğun kolu,
Onun üstünden geçtim yeniden.
Annenin kafası uçtu birden.
Mutluluğun, resmini bile yapamazsın
Malzemeden çalarsan.
İyi ama benim tam olmadı ki hiçbir şeyim,
Hiçbir zaman.
Ben boya ararken,
Suyumu dökülmüş buldum.
Suyu doldurmaya gittim,
Fırçamdan da oldum.
Birileri mutlu olunmasını istemiyordu belli ki.
Ve neden bilmiyorum benim hayatım vuruluyordu,
Çeşitli yerlerinden, defalarca ve defalarca.
Her seferin de faili meçhul kalıyordu ömrüm.
Ceset sahipsiz kalıyordu meydanın tam ortasında.
Gören, şahit yazar diye kaçıyordu.
Şahit yazılan olayı bilmiyordu.
Katilim de -utanmaz adam- kalabalığın içindeydi.
Kalabalık kayboluyordu gecede.
Cesedi ömrümün,
Olay inceleme ekibi gelene dek
Kan akıtacaktı caddeye.
Öyle yada böyle herkesin bir payı var
Bu erken yitimde.
Gençliğimi vurdular hep birlikte.
Şimdi ağaçlar dikiyorum
Çorak dostlukların üstüne.
Ki, toprağını sıkı tutsun diye.