Vişne Çürüğü Şiiri - Reşat Öztoprak

Güneş yansır batarken betondan
Ve kandan ormanların arasından
Üstelik bu uzayan yol dikenli, çakıllı
Üstüne üstlük yüreğim çarıksız
Yüreğim nasırlanmış insanlardan

Bir yalan bu, büyüdükçe yaşadıkça
Damarlarda ifritleşen, binlerceye bölünen
Bu yalanlardan var olmuş o yolda yürüyenler
Bense kan kaybındayım, ölsem zamanı değil
Yaşasam benden hiç bir şey yok bu zamandan

Kendi kendimi unutsam, doğmasam
Yok olmadan hiç olup tükensem
Yüzümü dönsem geldiğim yere
Kanımda boğulmaktansa, ölmektense
Ağıtsız, ağlamasız, cesetsiz kalsam
Bilmesem hiç bir şeyin var olduğunu
Bilmesem, bir kuşun sesiyle yağmura tutuluşunu

Şimdi bütün gölgelerde kabuslar
Rengi bir vişne çürüğü yansımamdan doğan