Vicdanlar karardı... Şiiri - Hasan Belek 2

İlk karayı vicdan açtı,
kendi sessizliğinde çatlayan bir perdeydi bu.
Benliğimizden uzaklaştıkça
ayaklarımıza vurulan prangalar
hududu zorladığımız yolların
sessiz şahitleri oldu.

Ve en nihayetinde
kendimizi kaybettik;
kendini kaybeden,
hakikate erişebilir mi hiç?

Menfaatlerimize diktik hakikat gömleğini,
her dikişte
hakikat parmağımıza batıp
bizi hatırlatsa da
ihtiraslarımız
usanmadan unutturdu bize
ne olduğumuzu.

Beceriksiz bir terzi çırağı gibi
ellerimizi iğneleye iğneleye diktik,
sonsuzluğu faniliğe,
denizleri damlalara
sığdırmaya kalktık,
ama sığmadı.

İlk karayı vicdan açtı,
ardından ahlak,
akıl, merhamet, aşk…
biz bedbahtlarsa
zulmün, riyanın, nifakın kumaşlarıyla
yamamaya kalkıştık yırtıkları;
varlığın yırtığını yoklukla yamamak gibi.

Beyhude bir gaye edindik,
ömrümüzü bu uğurda hoyratça tükettik,
üstelik asıl terzinin
biz olmadığını bile bile.

Bir el var uzaktan,
ilmek ilmek hakikati dokuyor,
bizse kör bir makasla
kendi payımıza düşeni kesiyoruz.

Vicdan karardı;
kumaş kan gibi ağırlaştı avuçlarımızda,
akıl soldu,
merhamet susuz bir çiçek gibi kurudu.

Yine de bir iplik kaldı;
göğün mavi ipliği.
Belki o iplikle
yeniden dikeriz
kendimizi.
Belki de
ilk yırtığı vicdan açtıysa,
son dikişi
vicdan atar...

Hasan Belek
30 Eylül 25