Vicdan Şiiri - Kağan İşçen

yaşlanmıştı ayrılık durağımız
asıl yüzümüz
birbirimizi bırakıp
özledik her şeyi silip götürecek
arsız yağmuru

son fısıltına büründü her şey
dudaklarının buruşuk çatlaklığında
ezikliğine horlanmış yüreğinin
ağlamaklığını gizleyemeyen
çorak bakışlarına

seni sevmek zorundaydım
şimdi gidemem kambur gülüşünü bırakıp
vicdan yalan yangın değildir
ortağıyım tüm şefkatlerin
şeker yanığı kokulu anılarla
çocuk ellerini güneşe serdim
bohçamı dağıtarak sokak çocuklarına

kahkahası soluk yırtık bir ağaçlıkta
yakalandığım içimin sensiz üşümesiyle
zor yaşamlarda sürüyorum izini nefesinin
buharlı sokaklarda koşuyorum
arasında uykularımın
düştüğüm bütün bataklıklarda
yalnız boğuluyorum