Veysel'im (3) Şiiri - Ali Yapalak

Şairin özünde duygu bellidir,
Veysel’in gözünde aşık dertlidir,
Gönlünde övgüler bazen yergidir,
Her varlığa şiir yazan Veysel’in.

Sözünde kullandı tezhit tezatı,
Telmihle buladı teşbih sanatı,
Kimleri yormadı usta zanaatı,
Gönül dünyasıyla gören Veysel’in.

Gönlünden ter döktü tarihe aşka,
Yurt sevgisi başka tasavvuf başka,
Toprakla tabiat geliyor başta,
Her nesneye şiir yazan Veysel’in.

Tasvipler ederek kara toprağa,
Destanlar yazarak suya ırmağa,
Ağaca dallara kuru yaprağa,
Gönül sularını döken Veysel’im.

Vatana sevdası dolu Veysel’in,
Birlik beraberlik yolu Veysel’in,
Özünden yanıyor solu Veysel’in,
Önce vatan bayrak diyen Veysel’im.

Nakış nakış örer misal deyimi,
İlmek ilmek dokur Sivas kilimi,
Deyimlerden örnek, yazar kalemi,
Ata sözlerini duyan Veysel’im.

Renklerdense kırmızıyı bilirdi,
Ak’a Kara Al’a anlam verirdi,
Yeşili eliyle bulur severdi,
Gönlüyle renkleri gören Veysel’im.

Hoşlanmazdı yaratmazdı ikilik,
Ayırmazdı Alevilik Sünnilik,
Tek yoldur “Birlik, İrilik, Dirilik”
Sözüyle nasihat veren Veysel’im.

Bedduasın almış kimi duasın,
Canına okumuş kimi arsızın,
Peşin düşmüş para çalan hırsızın,
Taşlama sözlerle vuran Veysel’im

Fıkra anlatışı Nasrettin Hoca,
Masal anlatışı Ak sakallı Koca,
Esprili destansıda anlatınca,
Halkı kahkahaya boğan Veysel’im.

Koşması türküsü notasız değil,
Destansı yazması redifsiz değil,
Aldığı nişanı hedefsiz değil,
Avını gönlüyle vuran Veysel’in.

İçimde yangın der “okul okuma”
Gönlüme etmiş yer “sakın dokunma! ”
Kalp gözü gönlüne yakın olunca,
Gönlün de duygular ölmez Veysel’in.

Mektepte muallim oluyor bu gün,
Öğrendiği sazı satıyor bu gün,
Sürüye kuzular katıyor bu gün,
Öğretmen muradın alan Veysel’im.

Hayatta halk evi O’nun okulu,
Gönlünün kilimi burda dokundu,
Köy Enstütüleri ilmeği oldu,
Onlara vefadan bağlı Veysel’im.

Halk kültürü tarla, ürün anonim,
Veysel de demiş ya “ben bir meyveyim”
İrfanla kültürle dolu benliğim,
Kültürüm namusum diyen Veysel’im.

Feyiz aldı nice Pir Neyzen Teffik’ten,
Dertli, Hayyam Ömer, Bektaş Veli’den,
Bir çok Aşık gelip geçti ser’in den
Gönlüne yar oldu Ozan Veysel’in.

Yanarak tutuştu oda kül oldu,
Kalp gözüyle gördü yar’e tutuldu,
Garip ile Senem yoldaşı oldu,
Leyla’nın elinden Mecnun Veysel’in.

Doğruyu çağırır bütün sözleri,
Eğriye açılmaz görmez gözleri,
Yalanı riyayı çalmaz telleri,
Ecdadın izinde giden Veysel’in.

Kırk yaşından sonra gönül sevdası,
Yanmaya başladı gönül lambası,
En sonunda Veysel oldu mahlası,
Sefil Şatır Aşık diyen Veysel’in.

Razıydım dalında kuru yaprağın,
Sen ustam olsaydın bende çırağın,
Beklerim rüyamda versen mahlasım,
Yapalak gönlünü yakan Veysel’im.

07.07.2004