Vermez Oldu Şiiri - Hüseyin Kocaispir

Ortalık toz duman göz gözü görmez
Canan dile gelmez gül vermez oldu
Söz gönüle girmez döl ürün vermez
Mecnunlar Keremler el vermez oldu

Aşığa sadakat aşkta letafet
Kalmadı kardeşim kalmadı İzzet
Kalmayınca sende sıdk-ı emanet
Leylalar Aslılar dil vermez oldu

Belalar yağarken sevda yolunda
Bir noksan arama aciz kulunda
Rakipler gülerken yârin kolunda
Yusuf'a Memo'ya yol vermez oldu

Dünü aydınlatan inancım Kut'lar
Seninle yeşerir sönen umutlar
Başlarda dolanan kara bulutlar
Züleyha'yla Zin'e tül vermez oldu

Hataya düşünce dünya göçünden
Derin bir ah çekti yanar içinden
Kokusu yayılan sırma saçından
Vamık'a Azralar tel vermez oldu

Toprak kokan tenden yüzdeki benden
Kurtulur mu bu can bendeki senden
Selvi gibi boydan incelen enden
Tahir'e Zöhreler bel vermez oldu

Giyince libası rengarenk gülden
Duyarım sesini öten bülbülden
Kavrulup kavuran kordan gönülden
Hacı'ma Leylalar kül vermez oldu