Vermesin Zeval Şiiri - Osman Arslan Gaml ...

VERMESİN ZEVAL
Depreşen baharın tatlı dilinde,
Bülbülün konduğu sevda gülünde,

Türküler söylenir Turan ilinde,

Kırım, Kafkas bizim, bizimdir Aral,
Allah bu türküye vermesin zeval.

Üfledim kavala, yanık türkümü,
Kavalda saklıdır, türkümün tümü,
Anlatsın türküler, ne gördüğümü,

Çalsın yüreğimi titreten kaval,
Allah bu nefese vermesin zeval.

Nogay kızı, al kavalı, çal beni,
Tebreç şöleninde, toya al beni,
Ak toprakta sevdalara sal beni,

Gel edelim töremizle has-bu-hal,
Allah bu töreye vermesin zeval.

Hasret ırmağının duru gölleri,
Kafkas dağlarının mor sümbülleri,
Yitik diyarların mahzun gülleri,

Kardeş kucağında kurmalı hayal,
Allah bu hayale vermesin zeval.

Billur şafaklarda ağarınca gün,
Kıskanıp saçını yolacak bu gün,
Serin yaylalarda başlasın düğün,

Baharı görecek dağlarda meral,
Allah bu bahara vermesin zeval.

Geldi bahar, soy soylayıp boy verin.
Şahlanacak kısrak verin, tay verin,
Kutlu sevdalara ben koyverin,

Yürüsün ardından evlad-ı ayal,
Allah bu sevdaya vermesin zeval.

Hızır la İlyas’ın kavuştuğu gün,
Bedenle, beynimim uyuştuğu gün,
İradem, imanla buluştuğu gün

Yeşeren ümitler açacak dal dal,
Allah bu ümide vermesin zeval.

Osman ARSLAN
(GAMLIOLU)