Yoldayım yine,
Akşam oluyor,
Karanlık sis gibi dağılıyor her yana,
Dalıyorum uzaklara,
Hala gözüm seçebiliyorken bakıyorum etrafa,
Sessizlik kapladı her yanı,
Sisle kaplı nemli bir sonbahar akşamında,
Tek isteğim dağlarda tek başıma yürümek.
Bak çıtırtı bile yok sessizlik bağlamında,
Yaprakların kaderi; yağmurlarda çürümek.
Sanki bir şey anlatır gökten inen her damla,
Bir sonbahar günü,
Tarifsiz bir yalnızlık hissedersen içinde,
Fısıltı gibi uzaktan gamlı kuş sesleri duyup,
Gri bulutlara dikip gözlerini derinden bir iç çekersen,
Yanaklarından süzülen yaşları silip,
Hüzün çöktü, otobüsü görünce,
Artık son patika, işte son geçit.
Gölgen duraktan silinmeden önce,
Son defa sarılıp lütfen öyle git.
Son sözlerim bunlar hadi düş yola,
Dağların arkasından sessiz sessiz aşıyor;
Bir günün daha artık bizler sonuna geldik.
Bak engin ufuklara! sanki hüzün taşıyor,
Bundan böyle ikimiz tanışmamış bir eldik...
Güneş kaybolup gitti, ay kapladı semayı,
Tütün kokan nefeslerin buğusu, yapraklardan süzülen çiğ tanesiyle buluşuyordu bir yerlerde.
Toprağın üstündeki kırağı, sanki bulunduğu yere ait hissetmiyor gibi güneşin naif ışıklarını bekliyordu, tırnağa batan kıymık misali...
Ve işte ben, istenmeyen tanık, aklımda tahmin edilemez düşüncelerle, sonu belli bir hikayeyi izlemekteyim...
Seni düşünüyorum yine.
Düşünmek acı veriyor beynime.
Gözlerini, dudaklarını, gülüşünü...
Anlamsız düşünceler kapımı çalıyor.
Görmediğim yollar, çocukluğum, ıssız bir dağ başı...
Hem kurtulmak istiyorum senden,
Karşında! işte tahtadan bir yatak,
Derken örtü sarmışlar gövdene, ak.
kucağını açmış bekliyor mutlak,
Sana yorgan olacak kara toprak...
Ne çok uzaksın şimdi bana, sonsuz uzaklar kadar uzak...
Uçsuz bucaksız vadiler var aramızda dalgalarla yırtınan denizler ve gizemli, karanlık dehlizler...
Balıklar ne kadar uzaksa gökyüzüne sen de bana o kadar uzak.
Göğü delen dağlar ayırır bizi engin okyanuslar ve aşılmaz duvarlar...
Uzaklar adeta kaybolup giden çocukluk, belki de bitmez tükenmez bir yolculuk...
Hayaller hakikate, ay güneşe, ateş buza gülüşün de bana...
Dur! berrak bir su misali önümde,
Dur ki yüreğim seni cevher sansın.
Okşarken saçımı bu son günümde,
Elin saçlarıma değerek yansın.
Jileti andırıyor tırnakların,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!